De straf op afvalligheid

Vrijheid van godsdienst lijkt in Nederland vanzelfsprekend. In Tunesië kan het sommigen het leven kosten. In een filmpje van een Egyptisch televisieprogramma wordt zichtbaar dat godsdienstvrijheid helaas niet vanzelfsprekend is. Evert te Winkel keek het filmpje en beschreef wat hij zag.

Evert te Winkel

Ik zie een man op de grond liggen, wit T-shirt, lichtblauwe trainingsbroek. Zwarte haren, een ongeschoren, maar rustig, gezicht. Een man op de achtergrond praat in het Arabisch. Monotoon, alsof hij de tekst van buiten kent en uit zijn hoofd opzegt.

Een andere man houdt met zijn ene hand de man met het witte shirt vast, in zijn andere hand heeft hij een mes met een lemmet van een dikke twintig centimeter lang. Terwijl hij het hoofd van de man op de grond naar achter trekt houdt hij een paar keer het mes voor de keel van de man. De bedoeling is duidelijk: Als de man het mes langs de keel van de man op de grond haalt, is deze dood. De man op de grond vertrekt geen spier. Hij lijkt allang zijn lot aanvaard te hebben.

Terwijl op de achtergrond de Arabischsprekende man blijft reciteren, begint de man met het mes, die geheel in het zwart gekleed is en een eveneens zwart masker draagt, de keel van de man op de grond door te  snijden. Ik zie een rode streep ontstaan, er spuit bloed uit, het boord van het witte T-shirt kleurt donkerrood. Als snel, na een seconde of tien, misschien vijftien, zie ik ook de ogen van de man niet meer knipperen. Het mes gaat heen-en-weer om het hoofd van de romp te scheiden. De man op de grond lijkt nu dood. Zijn gezicht tenminste. Het bloed komt er nog steeds met golven uit.

De snijder heeft duidelijk moeite om de ruggengraat met het kleine mes door te snijden. Ik zie het wit van de wervels, waar de man met het mes omheen snijdt. Hij maakt zagende bewegingen. Uiteindelijk is het hoofd van de romp gescheiden. Vanaf het begin van het snijden heeft dit zeker een minuut geduurd.

De man met het mes houdt even trots het gezicht voor de camera omhoog, de reciterende man begint iets harder teksten op te zeggen, alsof hij enthousiast wordt. ‘Allahu Akbar’, herken ik van de televisie. De man met in de ene hand een bebloed mes en in de andere hand een bloedend hoofd van een net nog levende man, zet het hoofd bovenop de romp neer.

De regie switcht naar de studio, waar de presentator ontdaan begint te praten. In het Arabisch, dus ook daar begrijp ik niets van. Zijn emotie, dat kan ik wel zien, is echt. De presentator van het programma, een liberale moslim naar ik begrijp, vraagt zich af of dit de ware islam is. De titel van het filmpje: “Tawfiq Okasha toont de misdaad van het doden van een burger”

Mijn ogen prikken ondertussen, ik veeg de tranen uit mijn ogen. Een slappeling, mis de kracht als het echt belangrijk is. Als echte keuzes gemaakt moeten worden geef ik niet thuis.

Beneden, in de woonkamer, zitten mijn ouders Het Familiediner te kijken.

Op een website lees ik dat deze man gedood werd voor geloofsafval. In dit geval, zo zegt de website, werd de man gedood omdat hij zich bekeerde van de islam tot het christendom en dat weigerde terug te trekken.

Een jonge man werd gedood voor mijn geloof. En ik zit jankend op mijn kamertje.

Let op, de beelden zijn zeer gruwelijk! Het filmpje waarover in dit artikel gesproken wordt kan hier gevonden worden. Let op, de beelden zijn zeer gruwelijk!