Was het een fout van Arie Slob dat hij zei dat getrouwde homoseksuelen kansloos zijn om een functie te bekleden in de partij, terwijl dit voor samenwonende homostellen niet geldt? Nee. De voorspelbare reactie hierop is wel een grote fout.
Via Twitter heb ik het grapje in allerlei vormen langs zien komen: ‘Bij de ChristenUnie mogen heterostellen wel trouwen en niet samenwonen, terwijl homostellen wel mogen samenwonen, maar niet mogen trouwen.’ Of deze van Margriet van der Linde:
Mogen homo’s wel hokken, maar niet trouwen? En hetero-stellen wel trouwen, niet hokken, toch? Nee. Helder. #ChristenUnie
Op het eerste gezicht lijkt deze uitspraak de vinger op de zere plek te leggen. Dat doet het niet, de ChristenUnie bemoeit zich niet wat met in de slaapkamer gebeurt.
Politiek
Voor wie het nog gemist heeft: De ChristenUnie is geen verbond van psychologen en ook geen kerkgenootschap. Het is een politieke partij. En evenals andere politieke partijen, behalve D66, heeft de ChristenUnie een ideologie. Onderdeel van die ideologie is een visie op het huwelijk.
Deze visie op het huwelijk is ook een definitie van het huwelijk, namelijk een blijvende verbinding (…tot de dood ons scheidt) tussen een man en een vrouw. Binnen deze visie is homohuwelijk dus niet iets wat de ChristenUnie abject vindt, binnen de opvatting van de ChristenUnie bestaat het homohuwelijk helemaal niet. Ze vinden er dus ook niets over.
Deze opvatting is niet nieuw. Ook maakt deze opvatting deze kleine politieke partij niet direct anti-homo. Op eerdere anti-homo-uitspraken van Yvette Lont (tegenwoordig Laclé) reageerde de ChristenUnie adequaat, zo zelfs dat Lont zich genoodzaakt zag uit de partij te stappen en ‘voor zichzelf te beginnen’, overigens zonder succes.
Huwelijk
Het is duidelijk dat mensen die op een manier getrouwd zijn die volgens de ChristenUnie helemaal niet bestaat, de opvattingen van de ChristenUnie over het huwelijk niet geloofwaardig kunnen overdragen. Samenwonende homoseksuelen kunnen dit in principe wel.
Wanneer je het eerder genoemde grapje hanteert, dan beschouw je de ChristenUnieleden kennelijk als een groep psychologen of dominees die anderen voorschrijven hoe zij moeten leven. Die gedachte is absurd. Het gaat er puur om of een politicus de opvattingen van de eigen partij geloofwaardig kan overbrengen.
Pavlov
Dat de ChristenUnie soms onhandig opereert en zelf ronduit domme voorstellen doet lijkt me duidelijk, ik heb daar eerder over geschreven. Maar als je voorbij alle Pavlov-reacties leest en redelijk kijkt naar wat Arie Slob zegt is er niets nieuw of onredelijk aan. Hooguit is het onhandig geformuleerd.
Door de commissie Cnossen, er is al vaker naar verwezen, werd besloten dat lijstjes met verboden gedragingen voor functionarissen van de partij niet de gewenste methode zijn. Dat lijkt me een redelijk standpunt. Door de relatieve autonomie van de regionale afdelingen van de ChristenUnie is de kans echter wel klein dat bij iedere afdeling openlijk homoseksuelen een functie kunnen krijgen. Daardoor is het misschien ook wel erg gemakkelijk om naar de lokale en regionale afdelingen te wijzen: zij moeten er maar over beslissen.
Zo gemakkelijk is dat niet, bij een landelijke partij verwacht je een eenduidig geluid, zeker over een voor velen toch lastig onderwerp als dit. Aan de andere kant kan het velen niet progressief genoeg zijn en wordt ieder standpunt van de ChristenUnie als conservatief en benauwend gezien, zoals ook de reacties op dit onderwerp laten zien.
Het zou goed zijn als de partij met een helderder standpunt kwam. Maar het zou al een hele verbetering zijn als niet half Nederland bij een antwoord op een vraag over homoseksualiteit begint te kwijlen. Niet overal is een reactie op nodig, niet alles wat de ChristenUnie zegt over homoseksualiteit is archaïsch.
9 reacties op “Ophef homostandpunt CU is voorspelbaar en platgetreden”
Het probleem is dat de holebi-beweging een exces van het Verlichte denken is. Het is een exces om de reden dat het kijkt naar de literatuur van de Bijbel als naar ‘één van de vele religieuze geschriften’. Dat is een fundamentele denkfout… die ook in het geval van de Europese Grondwet werd gemaakt, overigens.
De Bijbel is niet één van de religieuze geschriften om de reden dat het juist een a-religieus geschrift is.
Door ‘de Bijbel’ verdween de beeldaanbidding (sinds Mozes). Door de Bijbel verdween de offercultus (sinds Jezus), waardoor er vandaag in halve en hele continenten bijvoorbeeld geen dierenoffers meer bestaan… voor welke hogere macht dan ook .
Door de Bijbel verdween besnijdenis in halve en hele continenten.
Door de Bijbel verdwenen alle religieuze voedingsvoorschriften.
Hierin onderscheidt de Bijbel zich van iedere andere tekst onder de zon die over ‘religie’ gaat: de Bijbel schaft religie (literair) af waar andere geschriften religie (beeldaanbidding en/of offercultus) in de geschiednis doen toenemen. Allemaal en zonder uitzondering offeren de religies; in de Bijbel staat een ‘God’ beschreven die het offerplein van Jeruzalem eigenhandig met een zweep te lijf gaat en die even later de hele offercultus afschaft door Zichzelf tot laatste offer te laten declareren. ‘God’ – die door Mozes al als ‘de Onzienlijke’ werd omschreven – schaft in en door dat geschrift in o.a. en bijvoorbeeld zowat heel Europa de offercultus af: het is uit met schapen kelen voor hogere machten, uit met geen koteletten mogen eten, uit met besnijdenis, gedaan met sabbatsplicht… op de eerste ‘Goede Vrijdag’ werd door God de religie afgeschaft… wie ‘God’ wil ‘zien’ moet kijken naar de hoeveelheid religie die de ‘Onzienlijke’ heeft doen verdwijnen.
Maar de Bijbel deed nog iets met halve en hele continenten, waaronder het onze (Europa): het geschrift maakte ook een einde aan de polygamie.
Je kunt die strijd bijna letterlijk aflezen in de teksten van het Nieuwe Testament.
Polygamie gaat niet over ‘een scheven schaats rijden’… polygamie is in de eerste plaats een wettelijk stelsel… het is huwelijksrecht dat ‘de man’ het eenzijdige recht geeft om meervoudig te kunnen huwen. Polygamie is een ruraal huwelijksrecht dat voortkomt uit het recht van de (fysiek) sterkste: de man, dus.
Het Nieuwe Testament voert daar tegen strijd in de eerste eeuwen van het christendom, zoals we nog kunnen lezen in onze NT-teksten.
Het is uit die ‘strijd tegen de polygamie’ dat ons huwelijksrecht is voortgekomen… maar deels ook onze visie op het juridische statuur van de vrouw.
Immers… hoewel polygamie in die eerste kerken actief (en succesvol!) bestreden werd, waren er wel polygame gezinnen met kinderen in die eerste ecclesia (kerken) en zij werden de deur niet gewezen.
Polygamie wordt slecht begrepen in onze vanouds juridisch monogame
situatie. De meeste mensen leven in een polygame samenleving ook niet polygaam. Polygamie is er doorgaans een uitzondering.
Maar naast elke vrouw (al leeft zij in een monogaam huwelijk) kan in principe (naar de wet, dus) een tweede vrouw worden gehuwd.
Dat maakt elke vrouw onderworpen aan haar man, of ze nou polygaam leeft of niet… de ‘wet’ is polygaam.
In zo’n samenleving ontstonden de eerste christelijke kerken.
Daarom werden er enkele maatregelen getroffen die we kunnen aflezen uit het Nieuwe Testament:
– openbaar sprekende vrouwen in de kerken veroorzaakten niet alleen zware spanningen en conflicten in die eerste kerken tussen polygaam en niet polygaam gehuwden… elke vrouw is in een samenleving die onder een polygaam huwelijksrecht staat in principe ofwel uithuwbaar (indien nog niet gehuwd) of ‘neven-huwbaar’ (indien zij reeds gehuwd is).
De eerste kerken stonden daardoor voor de keuze tussen of vrouwen spreekrecht geven in die kerken (en dus de polygame gezinnen laten afscheuren) OF een algeheel spreekverbod voor vrouwen in die kerken aanvaarden en afkondigen.
Voor dit laatste is gekozen.
De eerste Zeven kerken (waaraan de Nieuwtestamentische brieven werden gestuurd) waren overwegend ‘Koloniaal-Grieks’ van cultuur.
In die Griekse cultuur was polygamie al sterk teruggedrongen sinds en door Alexander de Grote.
Het christendom kwam echter voort uit het Hebreeuwse volk en ook Joodse christenen maakten deel uit van die eerste kerken. Dat gaf best veel culturele spanningen… en je ziet dat in het NT aan de voortdurende uitdrukking ‘zo den Jood als den Griek’.
De Apostelen en eerste kerkvaders hebben in die eerste kerken dus (overigens zeer succesvol zoals in een eeuw tijd zou blijken!) de strijd aangebonden tegen de polygamie maar zij deden dat door het maximaal haalbare compromis op te leggen aan die eerste kerken:
– algeheel spreekverbod voor alle vrouwen (waardoor (vooral Joodse) polygame gezinnen de kerk niet zouden verlaten)
– geen toegang tot de kerkelijke ambten voor alle mannen van meer dan één vrouw en voor alle vrouwen. (Uithuwbare vrouwen kun je ook vòòr hun huwelijk geen ambten laten bekleden)
– hoofddoeken (hét symbool bij uitstek van vrouwelijke onderwerping in polygame context!) bleven weliswaar gehandhaafd maar werden beperkt tot de erediensten. Ook hierin voel je compromis.
Desondanks declareert NT de gelijkwaardigheid van man en vrouw (en hieraan voel je de intentie die achter beperkt bleef tot het meest werkbare compromis als ‘middel’ om tot monogamie te komen. Paulus verwijst zelfs – geërgerd ironisch? – naar ‘Sara’ als grote voorbeeld. Als er één vrouw onder polygamie geleden had was het wel Sara! Bovendien snoerde hij vele Joodse volksgenoten hiermee de mond: juist omdat Sara’s polygamie had moeten ondergaan was volgens het OT dat ‘andere’ volk ontstaan, waar zijn Joodse volksgenoten doorgaans niet zo verliefd op waren… dat snoerde de Joods-christelijke voorvechters van polygamie in die eerste kerken wel even de mond! Het was dus strategisch geniaal om naar oermoeder ‘Sara’ te verwijzen, dus!).
De grote lijnen van wat wij vandaag in Europa onder ‘het huwelijk’ verstaan, zijn dus daar in dat Nieuwe Testament uitgetekend.
Niemand kan vandaag nog polygaam huwen in (bijvoorbeeld) Europa; geen enkele Europese wetgeving staat dat (sinds en door de vroegste kerstening) toe. Dat is – historisch gezien – een onmiskenbaar exclusief Nieuwtestamentisch maatschappelijk gegeven… maar de Europese Grondwet wenste daar geen erkenning aan te geven. Historisch gezien een ronduit foute keuze!
De ‘christelijke’ monogamie droeg zelfs in sterke mate bij tot de onderbevolking van Europa in de middeleeuwen. Maar een samenleving die niet langer juridisch-polygaam is… is op termijn ook niet langer een stammen-cultuur. Immers: één man die met 13 vrouwen huwt en daar 129 kinderen en 843 kleinkinderen mee krijgt… die vormt een stam!
Niet langer in dat ‘christelijke’ Europa, dus. Hierdoor nam het (juridische) belang van de (juridische) vrijheid van het individu hand over hand toe en in de ‘Moderne Tijd’ (dus na die onder-bevolkte middeleeuwen) wordt zo het humanisme mogelijk: het belang van de ‘mens’ (als individu) komt centraal te staan in het denken.
Met andere woorden: (het geloof in) ‘Jezus’ maakte het humanisme mogelijk. En uit dat humanisme groeide ook de vrijzinnigheid die er zichzelf van overtuigde dat ze alle religie afschafte… maar niet de mens had de religie afgeschaft; GOD had de religie afgeschaft: Hij ging voor dat doel zelfs dood in Zijn verhaal! Heel veel vrijzinniger kan een ‘God’ het niet bedenken dan een ‘God’ die ‘Zichzelf verlaat’: “Mijn God, Mijn God, waarom hebt gij Mij verlaten?!”
Gelooft u maar gerust dat Jezus over het water liep en dus God was… maar vergeet niet te kijken naar wat die God met al Zijn goddelijkheid doet: verlaten!
Er is dus voor een sterveling geen vrijzinniger gedachte denkbaar dan de Bijbelse ‘God’.
Over homofilie zegt de Bijbel dat ‘God’ mannen en vrouwen voor elkaar doet ontbranden. ‘God’ tekent altijd verantwoordelijk voor alles wat onder de zon (en zelfs daarbuiten) gebeurt: of je het nou goed of kwaad vindt.
Dat is (literair) nodig want daardoor viel ‘God’ als eenheidsgod niet uit elkaar in een polytheïstisch goden-geloof… zoals zoveel andere eenheidsgoden in de geschiedenis overkwam: mensen konden zich niet voorstellen dat hun eenheidsgod ook verantwoordelijk was voor het kwaad en zo kreeg je algauw een tegengod in dualisme… niet te vergelijken met ‘de duivel’, overigens… die was (is) in het verhaal immers ook van ‘God’ uitgegaan maar Hij had zich tegen God gekeerd.
Ook dat gebeurde onder de verantwoordelijkheid van ‘God’, een beetje te vergelijken met ‘ministeriële verantwoordelijkheid’: fouten gebeuren – zij het tegen zijn wil – onder de verantwoordelijkheid van een minister en hij stapt op uit verantwoordelijkheid als het fout gaat.
Zo is ‘God’ ook a.h.w. ministerieel verantwoordelijk voor het kwaad en in ‘Christus’ stapt Hij als het ware op: neemt de verantwoordelijkheid voor dat kwaad op Zich, al heeft Hij dat kwade nooit bewerkt of gewild. Iets in die zin te begrijpen, dus.
Maar… door ook verantwoordelijk te tekenen voor het kwade bleef de Hebreeuwse ‘God’ dus altijd onverminderd ‘één’, een ‘eenheid’.
‘GOD’ doet dus mannen en vrouwen voor elkaar in liefde ontbranden. Lees en versta dat dus als ‘er zijn homo’s en lesbiennes in de wereld’…j dus ‘onder Gods oog’ (en verantwoordelijkheid).
Het ‘huwelijk’ kon hiervoor gewoon niet in aanmerking komen omdat dat Nieuwtestamentische huwelijksmodel ontstond uit en als een harde strijd tegen polygamie, zonder evenwel ‘de (Romeinse, Perzische enz… en niet in het minst ook ‘Joodse’) polygamen’ uit de (eerste) kerken te willen verdrijven.
Een ‘huwelijk’ stond in dat NT dus onlosmakelijk in het teken van het nakomelingschap enerzijds en de (op langere termijn succesvolle!) bevrijding van de vrouw uit de klauwen van de vrouwonvriendelijke en voor vrouwen onmogelijke ‘polygamie’. (Of waarom dacht u dat vrouwenemancipatie zo moeilijk aanslaat in polygame landen, streken en volken?!)
Het ‘Nieuwtestamentisch huwelijk’ stond dus geheel in functie van monogamie en nakomelingschap… en het werd met het oog daarop zo uitgetekend en ‘voorgeschreven’.
Hoe moeten wij er nu over denken? En met ‘nu’ bedoel ik: nu de polygamie exclusief dankzij dat ‘christelijke huwelijksmodel’ geen juridische kwestie meer is: polygamie bestaat juridisch niet langer en heeft geen erkenning meer.
Moeten (want kunnen) wij vandaag ‘anders’ kijken naar ‘sprekende vrouwen’ in onze kerken? Ja. Sprekende en prekende vrouwen in kerken
jagen geen polygame christenen meer uit de kerken want die zijn er evenmin binnen als buiten de kerken… en vooral ‘wettelijk’ niet meer erkend. Vrouwen zijn dus bevrijd van die polygame wetten en kunnen dus spreken.
Zo kunnen zij ook alle ambten bekleden, kerkhelper (diakonos) of opziener (episkopat) worden. Dat jaagt geen polygame gezinnen meer ‘onze’ kerken uit. (In de Arabische of Afrikaanse wereld, bijvoorbeeld, kan dat best anders liggen!)
Wat betreft het homo-huwelijk: de natuur discrimineert zo’n huwelijk omdat de kans op natuurlijke voortplanting uit zo’n huwelijksgemeenschap exact 0% bedraagt.
Er moet in ieder geval scherp worden toegezien op het onmogelijk houden van een bi-seksueel huwelijk vanuit christelijke hoek. (Vanwege ho-le-‘BI’).
Om een boutade te gebruiken: een huwelijk tussen bi-tjes is altijd minstens met z’n drietjes. Het zou – juridisch – de polygamie herinvoeren in Europa.
Dat dat Europa die Judeo-Christelijke en humanistische grondslag van Europa niet in haar Grondwet wil erkennen, is dan ook een zeer kwalijke zaak: je hebt geen andere grondslag om polygamie uit je wetgeving te weren. Op grond van welk rationeel beginsel zou je kunnen verhinderen dat 5 mannen met elkaar en met nog 4 vrouwen zouden trouwen en ‘een huwelijksgemeenschap’ vormen?
Op grond van welke ‘ratio’ zou je (los van de Bijbel) geen vrouw met haar Buldog kunnen laten huwen? Een hond is doorgaans zelfs trouwer dan een menselijke man!
Het klinkt belachelijk, zeker: maar op grond van welke ‘ratio’ moeten we dat weren uit onze wetgeving? Er bestaat daar geen goede ‘REDE’ voor!
Als christen en (dus) vrijzinnige kan ik leven met een erkend partnerschap van gelijk geslacht in de overtuiging dat God vrijzinniger is dan al onze vrijzinnigen bij elkaar. Zelfs adoptie kan ik voor hen aanvaarden vanuit Bijbelse grondslag… op voorwaarde dat het op termijn niet naar (vormen van) polygamie gaat neigen of van buiten-menselijke samenlevingsvormen.
Toch wens ik hardop te betreuren dat dit partnerschap ook ‘huwelijk’ wordt genoemd omdat de Bijbelse invulling van dat woord in Europa de polygamie verdreef, het humanisme en de vrijzinnigheid überhaupt mogelijk maakte, hoezeer het conservatisme van kerken dat vaak ook (en veelal ten onrechte) is tegen gegaan.
De Bijbels-Europese betekenis van het woord ‘huwelijk’ is onlosmakelijk verbonden met ‘de mogelijke natuurlijke voortplanting in een monogame samenleving’. Dat is wat ‘een huwelijk’ in Europa betekende en wat Europa goeddeels maakte tot wat het is!
Vrijzinnigen willen zich niet door hogere machten laten voorschrijven hoe er geleefd moet worden… maar die mooie gedachte hebben ze wel aan Bijbelse God te danken: de Bevrijder van het wereldse recht van de sterkste van de Farao’s in het OT en de Bevrijder van de geestelijke wet -en offer-terreur van de Farizeeër in het NT.
Wij mogen ons leven organiseren… maar de bevrijding moet niet naar nieuwe slavernij leiding.
God schaft religie af, niet het atheïsme.
Halleluja, God is vrijzinnig!
Ik ken een lesbische dominee, ik moet nodig met haar gaan praten… Haar huwelijk bestaat namelijk helemaal niet 🙂 Ik weet niet wat erger is, een groep die vindt dat je niet mag trouwen of die het bestaan van je huwelijk ontkent. Ik beschouw dit in elk geval wel als anti-homo en omdat ik ik tegen discriminatie ben stem ik dus niet op de CU!
@Menno
Als ik homoseksueel zou zijn zou ik zeker niet op CU stemmen. Het is ook zeker geen verdediging van deze partij. Er zijn twee dingen die ik hier aan wilde kaarten: 1. de overdreven reacties die iedere keer weer opnieuw komen, alsof de CU echt alleen maar een opvatting heeft over homoseksualiteit, waarbij de partij het ook nog nooit goed kan doen. 2. de reactie de de ChristenUnie discrimineert. Daar is geen sprake van.
Dat is allemaal tamelijk afstandelijk geredeneerd, dat is bewust. Er zijn er al genoeg die vanuit emotie moord en brand schreeuwen.
Onderstaande reactie heb ik geplaatst op CIP onder het artikel:Arjan Baan: “Arie Slob is geen valse profeet.” Lijkt mij hier ook wel toepasselijk.
Vroeger was mijn standpunt ook luid en duidelijk. Mág niet en kán niet bestaan voor God. Sinds ik weet dat mijn zoon homofiel is, is in elk geval dat ‘luid’ helemaal verdwenen.
Iedereen met een ferm standpunt zou een kind met die geaardheid moeten hebben en heel veel tranen moeten vergieten en dan nog eens zien of er de behoefte is om zo luid te roeptoeteren.
Mijn zoon is de liefste, vriendelijkste en meest bescheiden persoon die ik ken. Door openlijke, harde discussies is zijn levensmoed helemaal verdwenen en wil hij met God niks meer te maken hebben.
Willen we dat dan? Dat homofielen ook helemaal van God wegdrijven?
Weten jullie hoe hoog het zelfmoordpercentage is onder christelijke homofiele jongens?
Nog steeds geloof ik dat een man en een vrouw voor elkaar geschapen zijn. Henk Binnendijk heeft eens gezegd dat we eerlijk moeten zeggen dat we ermee in verlegenheid zijn.
‘Moreel verval’? Nou je kunt niet alle homofielen/homosexuelen over één kam scheren. Ieder heeft zijn eigen verhaal.
Daarom heeft Arie Slob het goed gezegd door eerst met homosexuelen een gesprek aan te gaan.
Het is de toon die de muziek maakt.
En de toon van heel veel christenen maakt mij ontzettend verdrietig.
Eerst iets proeven van de strijd die zij voeren en dan mag je pas iets zeggen.
Als we meer zouden zwijgen en meer zouden bidden en onze homofiele medechristen voor de troon van Jezus brengen, dan heb je kans dat er bij hen van binnenuit echt iets verandert.
Alleen Hij kan mensen aanraken op een liefdevolle manier. Wij kwetsen en stoten meestal af.
Dat God ons ervoor mag behoeden dat we tussen homofielen en God in gaan staan.
Ik heb mijn lesje geleerd, wie zit er op mijn mening te wachten?
Alleen God verandert mensen, wíj kunnen dat niet.
@Evert
Ontkennen is geen discriminatie? Vreemde redenering. Dus als een extreemrechtse partij mijn huwelijk (ik ben blank, mijn vrouw donker) ons huwelijk ontkent, dan discrimineren ze niet ?!?
De reactie vind ik dan ook echt niet overdreven, net als reacties op de PVV met hun anti-moslim gedoe. De CU kan het wel degelijk goed doen, als ze tot inkeer komen en homo’s echt accepteren. Daar hoort de openstelling van het huwelijk ook bij.
@Menno
Vind je het nu echt nodig dat ik de vergelijking met bijvoorbeeld een kindshuwelijk maak? Of met bestialiteit? Er is bij iedereen een grens bij wat zij wel en niet als acceptabel beschouwen. Dat die grens bij sommigen anders ligt dan bij anderen maakt dit niet per definitie discriminatie.
Bij de CU is een huwelijk een verbinding tussen een man en een vrouw. Dat is gewoon hun definitie van een huwelijk. Dan kan je het discriminatie vinden dat een man en een auto niet met elkaar kunnen trouwen, of een vrouw en een spiegel, het aantal mogelijk varianten dat door deze definitie buiten de definitie valt is legio. Homohuwelijk is slechts één van de vele varianten die hier buiten valt.
Dat is het probleem met definiëren, je hebt daarbij altijd iets wat erbuiten valt, en iets wat eronder valt. De Nederlandse Staat gebruikte eerder dezelfde definitie als de CU en heeft later de definitie aangepast. Ik gebruik een aantal keer de term homohuwelijk. Dat heb ik gedaan omdat iedereen die term kent. In feite kent Nederland het homohuwelijk niet, alleen heeft de staat het burgerlijk huwelijk opengezet voor paren van gelijk geslacht.
De ChristenUnie hanteert nog de oude definitie van huwelijk en draagt dit ook actief uit. En dat mogen zij, als politieke partij. En als politieke partij mogen zijn mensen van actieve functies afhouden die de opvattingen van de partij, zoals over de definitie van huwelijk, niet geloofwaardig kunnen uitdragen. Nogmaals, met discriminatie heeft het niets te maken. Ook de vergelijking van rassenonderscheid gaat niet op, bij een huwelijk kan het geslacht net zo goed relevant zijn als de leeftijd van de beide partners, waar de Staat wel regels over heeft.
Je kan het er natuurlijk mee oneens zijn, heel begrijpelijk zelfs, maar het is niet fair om er iets van te maken wat het niet is.
Ik ben geraakt door de reactie van Lies, bedankt en sterkte..
Ik wil even opmerken dat de Bijbel een a-moreel boek is omdat elke ‘wet’ daarin als ‘vervuld’ wordt beschouwd. Overigens: in de eerste kerken waren er polygame huwelijken en de beginselen die in de Bijbel over het huwelijk worden uitgesproken, golden weliswaar voor ‘de gehuwden’… maar daar waren ook polygaam gehuwden bij!
Het gebeurde onder ‘God’, sinds duizenden jaren, volgens de Bijbel!
Zo liet God ook mannen voor elkaar ‘ontbranden’, zegt de Bijbel. Maar net zoals de natuur niet voorzien heeft dat uit twee vrouwen een kind kan voortkomen, zo heeft ‘God’ – als je ’t met een literair godsperspectief zegt – er (kennelijk!) niet in voorzien. Zo laat ‘God’ (gezegd met zo’n literair godsperspectief) ook mensen van gelijk geslacht voor elkaar in liefde ontbranden, volgens diezelfde Bijbel.
Wat gaan wij – met onze vrijzinnige God – daar nu van zeggen? Willen we dat? Of willen we dat niet?
Zal God ons daarin veroordelen? Neen… Hij heeft immers het Oordeel op Zijn eigen hoofd doen neerkomen!
Heeft God homofilie bedoeld? Neen, want er is geen homofiele voortplanting mogelijk.
Heeft God het huwelijk bedoeld? Ja, want Hij heeft altijd gepleit voor afspraken die (ook polygame) mensen dan moesten respecteren tegenover elkaar, ook (polygame) afspraken in de eerste kerken, dus, moesten gerespecteerd worden.
Hoewel ‘God’ kennelijk geen homofilie heeft bedoeld, volgens de Bijbel, laat Hij mensen van gelijk geslacht (volgens diezelfde Bijbel) voor elkaar ontbranden.
In de tweede Korinthe-brief wordt iemand uit de kerk gezet omdat hij – volgens de eerste en dus belangrijkste reden – ‘een zonde begaat die zelfs buiten de gemeente niet voorkomt’: hij leeft met de vrouw van zijn vader.
(zijn moeder? Of een bijvrouw? Of een tweede vrouw na dood van of scheiding van zijn moeder?… we weten het niet)
Oh Oedipus! Leven met de vrouw van je vader: openlijk en (minstens deels!) geaccepteerd in de kerk! Dat zal die Grieks-koloniale samenleving rondom zo’n kerk wel hebben doen steigeren!
Stel je hier maar eens een kerk voor met daarin iemand met een openlijke pedofiele relatie: Oedipus was voor Grieken afstotelijker dan pedofilie: kinderen werden er door grootouders al eens seksueel ‘opgeleid’. Dus: het lijkt me een goede vergelijking inzake ‘afstotelijkheid van een soort relatie’.
Hoe liberaal moet het levensgevoel in die eerste ecclesia niet geweest zijn dat iemand daarin zelfs maar een tijdlang ‘openlijk’ een ‘Oedipus-relatie’ kon hebben!?
Maar hoewel hij uit kerk wordt gezet kan uit de tekst niet worden opgemaakt dat die persoon als ‘ook door God verworpen’ dient te worden beschouwd… alleen heeft de kerk er geen broederlijke verplichtingen meer tegenover: met zo iemand MOET gij zelfs niet eten. Let op: er staat ‘moet’; er staat dus niet dat je daarmee niet eten MAG!!
Het huwelijk werd bovendien in die eerste kerken niet ‘burgerlijk’ maar persoonlijk, wederzijds gesloten en ‘als door God bezegelde afspraak’ beschouwd: zoals alles gebeurde ook dat onder Gods oog, dus… maar het hield verantwoordelijkheid in (niet in het minst met het oog op potentiële kinderen!)
Een huwelijk tussen homo’s moet – denk ik dus – hoewel niet door God bedoeld maar wel door God ‘ontbrandt’, getolereerd kunnen worden in een kerk als een monogaam alternatief voor het natuurlijke monogame huwelijk. De afspraken moeten daarin even ‘bindend’ zijn maar homofiele huwelijken kunnen geen opstapje zijn naar een herstelde erkenning van een polygaam huwelijk (bijvoorbeeld: b-seksueel huwelijk met ‘drie’!)
Van zodra dat in beeld komt moet de christenheid zich tegen het homofiele huwelijk keren, lijkt me.
Het einde van de (vrouw-onderdrukkende) polygamie is – naast het einde van de offercultus – de grootste historische verworvenheid en verdienste van het Nieuwe Testament. Vandaar.
[…] Schreuders is correspondent voor Altena Nieuws in Veen. Zij reageert op het artikel ‘Ophef homostandpunt CU is voorspelbaar en platgetreden‘ Share this:E-mailFacebookTwitterDiggVind ik leuk:LikeBe the first to like this. Dit bericht werd […]