Er is geen ruimte voor de vrouw in het ambt bij de Gereformeerde Kerken (vrijgemaakt). Die beslissing van de synode zorgde voor een stel briesende vrouwen in mijn tijdlijn. En niet onbegrijpelijk, ik ben zelf een hartstochtelijk voorstander van de vrouw in het ambt en kan me goed voorstellen dat zij zich achtergesteld voelen. En ook vanuit de Bijbel gezien, zie ik zelf geen enkel beletsel voor de vrouw in het ambt. Maar er is ook een andere kant. Die probeer ik hier in zeven gezichtspunten uiteen te zetten, erg benieuwd wat jullie –vooral de vrouwen onder mijn publiek 🙂 – hiervan vinden.
Categorie: Kerk
Over de ‘coming out’ van ds. D. Burggraaf
Vrijdag stond op de site van Het Gekrookte Riet, een strikte reformatorische website, een reactie op de brief over het bespreekbaar maken van homoseksualiteit in het RD van Dustin Burggraaf, emeritus-predikant van de Hersteld Hervormde Kerk. De reactie is tamelijk scherp en polemisch van toon, terwijl er geen reactiemogelijkheid is. Dat is jammer, want de wie op zo’n scherpe toon het debat aangaat, moet mijns inziens ook kunnen incasseren. Daarom plaats ik hieronder een aantal citaten uit het artikel (lees het geheel hier en het artikel van Burggraaf hier) en sluit ik af met een voorzet van mijn eigen mening.
Ook ik lees weleens de krant. En ik kijk naar het nieuws op de televee. En ook ik zie dat die keren dat een christen ‘als christen’ of een christelijke organisatie in het nieuws komt, dat meestal niet erg positief is. Het toestaan van homoseksuelen bij de staff van World Vision en het schielijke terugtrekken daarvan is het meest tenenkrommende van de recente voorbeelden. En ik snap dus dat Herman Wegter zich afvraagt of het anders kan. Of een zoektocht naar een nieuw christendom de oplossing is, is voor mij de vraag.
Ik schaam mij om twee redenen voor het christendom: De eerste: Dat het christendom niet weet waar het voor staat of dat in ieder geval niet uit. De tweede: dat het christendom weet waar het voor staat en dat ook uit, maar er niet naar leeft. Bijvoorbeeld: Ik vind de kerk in veel gevallen niet liefdevol, al te sterk in de eigen overtuiging.
Zonder kerk geen geloof. Het grootste deel van mijn kerkelijk leven heb ik in kerken doorgebracht die, om het maar in vaktermen te zeggen, laag-liturgisch zijn. Kort gezegd betekent dat: Het verschil in vorm tussen de kerk en het dagelijks leven is klein. Er zijn weinig rituelen, de muziek doet enigszins denken aan popmuziek, mensen dragen geen rituele kleding, in de preken zoekt men aansluiting bij het dagelijks leven van mensen enzovoort. Ik ga dat steeds meer als een gebrek zien.
“Waar vind je die christenen nog die dagelijks bij elkaar komen?”, vraagt Robin Effing (@socialekerk), in analogie met de eerste christengemeente, als hij het onderwerp van de avond inleidt. Online, is zijn antwoord. Christenen ontmoeten elkaar op Facebook, Twitter, Youtube en Instagram. Zo anekdoteert Effing dat de pagina op Facebook met de meeste interactie Jesus Daily is, op de LinkedIn-pagina van de Ted-talks is de vraag “do you believe in God?” de meest populaire discussie.
„Is nu lid van Facebook.” Het koste even moeite, maar uiteindelijk wist ik het eerste bericht op mijn Facebookpagina terug te vinden, waarin gemeld wordt dat ik per 29 januari 2009 op Facebook zit. Precies vanaf het moment dus dat Facebook niet meer hip was.
Facebook is een voorbeeld van een online community en daarmee een voorbeeld voor online kerk. Een ander voorbeeld is voor mij Goedgelovig (het bestaat nu nog even), naast Facebook de meest opvallende exponent van online gemeenschap, misschien wel juist omdat het heel anders is dan Facebook. Beide dienen als voorbeeld om de verbinding tussen online en offline zichtbaar te maken.